woedend water

 

“Dagenlang was de zon niet te zien en s’nachts zagen we ook geen sterren. Het bleef maar stormen. Ten slotte hadden we geen hoop meer dat we ooit nog gered zouden worden. Maar dan stuurt God een engel naar Paulus. ‘Wees niet bang”  Houd allemaal moed! Vertrouw op God. Alles zal gaan zoals de engel zegt.

Het stormde nog veertien dagen lang.

Toen het licht werd zagen we een kust met een strand. We wisten niet waar we waren”.

Vrij naar Handelingen 27:21-42

Met dit onrustige verhaal in mijn hoofd schilder ik deze zomer dit schilderij. Woedend water. Hoge golven. Onrust. Angst. Wie kent het niet en hoe actueel is het. Beleef dat maar eens: water dat zo boven je uit dendert, over je heen valt, zodat je omvalt, onderste boven, je omringt bent door golven en donkerheid. Dan ervaar je geen licht of zon meer om je heen. Als dat werkelijkheid voor je is waar haal je moed en hoop vandaan? Hopelijk zingt dan diep in je hart het lied van Zijn belofte: Nooit laat Ik je los! Mijn zon zal er altijd zijn ook als je hem niet ziet.

Daarover wil ik schilderen.  

Uit het indringende verhaal kies ik het moment waarop het rustige licht voorzichtig opnieuw kleur geeft aan het nog onrustige water. Het moment van perspectief en toekomst zien. Het moment van een onbekende lonkende verte.

Met goud, ultramarijn, oker, wit, azo geel en heavy glossy medium schilder ik op een ondergrond van katoen waarin ik met draden richtingen aangegeven heb. Water dat heftig beweegt probeer ik te vangen in kleur en vorm. Donkerte en een omhoog rijzende golf. Een gele vlek links onder als weerspiegeling van de zon, symbool van belofte. Een  bewegende horizon. Licht in de verte.

 

En ondertussen het verhaal over de zendingsreis van Paulus in mijn hoofd. Beseffend hoe wonderlijk Gods weg altijd weer is. Hoe vol betekenis het begrip water in de Bijbel is.

Ondergedompeld worden om opnieuw op te staan. Altijd weer.

 

 

 

 

 

 “Bevrijding”  Ludie Gootjes-Klamer  2000     acryl op doek   70 cm. x 70 cm.

 

 

Maria huilend bij het graf. Zoekend. Opeens die stem: “Maria.” Zijn stem roepend haar naam. Ze wil hem omarmen, voelen, vasthouden, meenemen. Zijn stem: “houd me niet vast. Ik ga omhoog naar mijn Vader die ook jullie Vader is. Ik ga naar mijn God , die ook jullie God is.” Joh. 20:17

Op het schilderij zie je een figuur. Een lichaam. Je ziet heupen, armen wijd uit gespreid alsof iemand wegvliegt. De figuur is niet geschilderd. Je ziet gewoon het witte doek. De figuur ontstaat door de geschilderde vlakken eromheen. Hem levensecht, lijfelijk schilderen dat wilde ik niet. Dat is hem vast willen houden op het doek.

Jezus is niet langer “echt” aanwezig. In Johannes 20:19 lees je  “opeens stond Jezus tussen hen in” en in vers 26 “opeens stond Jezus weer tussen hen in.” En in Lucas 24: 50 “Hij stak zijn armen uit en zegende hen. En terwijl hij dat deed, ging hij weg. God haalde hem naar de hemel”.

Ludie over vertelt over het schilderij: “Bevrijding”.

Hem zien gaan naar zijn Vader die ook mijn Vader is dat is prachtig, hoopvol en troostend. Zo wil ik hem eren en mijn hart openen voor zijn zegen. Wat een vreugdevolle gebeurtenis. Maar wat een heftig proces. Na zijn kruisdood, eerst de opstanding uit de dood. De bevrijding van de macht van de dood. Wat een krachtige verrijzenis.  Eerst het huilen van Maria. Wanhopig vanuit diepe ontreddering van haar ziel. Jezus die gestorven is. Het radeloze zoeken en daarna die afwijzing: “houd mij niet vast”. Nu terwijl hij weggaat krijgt ze zijn zegen. Kan Maria die ontvangen? Kan ze na de afwijzing, na het weggaan nu haar hart openen voor zijn zegen? En de belofte die we lezen in Handelingen 2:25 “David zegt daarover in de heilige boeken. Ik denk altijd aan God. Er kan mij niets gebeuren, want hij is dicht bij mij. Daarom ben ik blij. Ik juich en zing. Ik blijf op God vertrouwen, zelfs als ik sterf, want God zal mij terughalen uit de dood. Hij zal ervoor zorgen dat mijn lichaam bewaard blijft. God leert mij hoe ik moet leven. En maakt mij gelukkig, omdat hij dicht bij mij is.” ( Bijbel in gewone taal ).

Kijkend naar het schilderij kan ik met mijn ogen dwalen in het witte vlak. Wit geeft mij associaties met ruimte, lucht, oneindigheid, loutering, reinheid, onschuld, vergeving. Een figuur op deze manier schilderen maakt dat hij inderdaad weggaat. Deze figuur kun je niet aanraken, niet vasthouden. Toch is hij helemaal, nadrukkelijk en centraal aanwezig. Op deze manier kon ik vormgeven aan het verlangen van Maria. Ze wil Jezus vasthouden, omarmen, troosten, liefhebben. Maar hij is al weer weg. Ergens anders naartoe. Zijn plaats is groter.

Ludie Gootjes-Klamer

Woont in Zwolle en is naast beeldend kunstenaar Master Education in Arts.

 

 

 

 

Wonen bij God

 

 

Liever een dag vlak bij jou

dan duizend ver van je weg.

Liever een dan duizend ver van je weg.

 

(Huub Oosterhuis Psalm 84 het begin en het eindvers).

 

 

Coby van der Stoep verbeeldt in een serie huizen hoe belangrijk herinneringen aan een huis kunnen zijn. Ze maakte huizen van keramiek en geeft aan elk door kleur en vorm een eigen betekenis. De huizen staan symbool voor warmte, geborgenheid, familie, dromen, rituelen, fantasieën, spiegels, natuur en geschiedenis.

 

Een ervan gaat over psalm 84.

 

Dat zwarte huis is binnen wel wat donker. Er hangen teksten op de muren. Ik lees “ons gaande maar thuis “ Wat betekent dat? Het lijkt een stuk uit een andere tekst. De buitenkant van het huis is wit. Op deze witte buitenkant staat een stuk van psalm 84 uitgeschreven. “Want zelfs voor zwaluwen en mussen heeft God een plek”. Dat wordt in psalm 84 mooi geschetst. Dat we mogen wonen in de schaduw, de veiligheid en de geborgenheid van Gods huis. Ik vind het hoopvol dat we op Gods aarde en onder Gods hemel zo mogen leven. Het verwijst voor mij ook naar Johannes 14:2 “ In het huis van mijn Vader is plaats voor veel mensen. Daar mag je op vertrouwen. Want ik heb gezegd dat ik wegga om voor jullie een plaats klaar te maken. En als ik voor jullie een plaats klaar gemaakt heb, kom ik terug”.

 

Coby vertelt het volgende over haar werk.

 

Voor mij zijn woorden belangrijk maar ik kan me beter uiten in beelden, hoe geheimzinnig die soms ook voor mezelf zijn.   Ik ben graag op reis en hou ervan daadwerkelijk de wereld te verkennen. Andere mensen en culturen en landschappen zien en verwonderd raken over Gods wereld. Reizen leert je veel. Thuiskomen is heerlijk. Ik ga graag op reis en ben graag thuis. Ik zag dit treffend verwoord in een gedicht van Hans Dingemanse THUISKOMEN HOUDT ONS GAANDE, THUISBLIJVEN HOUDT ONS AF. Thuis is ook mijn innerlijke huis met alle verworvenheden van een al lang leven. Boodschappen die ik meekreeg van mijn ouders; keuzen die ik heb gemaakt, zekerheden en angsten en alles wat dit aardse, hemelse en heilige leven met zich meebrengt.

 

 

Je ziet vormen van huizen. De huizen hebben geen gevel. Je kijkt zo naar binnen. Elk huis heeft een geeft een persoonlijke herinnering weer. Soms is dat een letterlijke herinnering. Aan het gezin waar ze uit komt. Of een huis waar ze zichzelf als in een spiegel bekijkt. Soms geeft het huis een droom weer en lijkt het of het huis drijft als een schip. Dat doet denken aan Noach en de ark.

 

Welke ervaring heb jij met een veilige plek om te zijn waarbij je je sterk met God verbonden voelt?

 

 

Coby van der Stoep volgde de cursus keramische vormgeving aan de vrije Academie in Nunspeet en de masterclass handvormen aan de SBB In Gouda.

 

 

 

Ludie Gootjes-Klamer

Woont in Zwolle en is naast beeldend kunstenaar Master of Education in Arts.

                   

Eerbetoon aan een gewoon meisje.

 

Het begint zo geheimzinnig. Een engel komt op bezoek bij Maria en zegt: ”Ik groet je Maria. God heeft je uitgekozen. Hij zal bij je zijn.” Maria schrikt en vraagt zich af wat de engel bedoelt. De engel spreekt verder: ”God heeft jou uitgekozen voor iets moois. Je zult zwanger worden en een zoon krijgen. Je moet hem Jezus noemen. Door de kracht van de allerhoogste God zal je zwanger worden. Daarom zal jouw kind bij God horen en zal hij zoon van God genoemd worden. Maria luistert en zegt: “Ik wil God dienen. Laat er met mij gebeuren wat u zegt.” De engel gaat weg. Maria reist naar Elizabeth. Elizabeth zegent haar. “Jij bent gezegend, Maria. Want jij gelooft dat God doet wat de engel je vertelt”.

 

En dan zingt Maria haar lied.

 

Ik geef alle eer aan God.

Ik juich voor hem,

Hij is mijn redder.

Hij koos mij uit,

Mij, een heel gewoon meisje.

Nu zal iedereen over mij zeggen:

“Zij is gezegend.”

Want God , die machtig is en heilig,

heeft iets geweldigs met mij gedaan.

Aan mensen die naar hem luisteren,

geeft hij zijn liefde, nu en altijd.

 

God heeft zijn kracht laten zien:

Trotse mensen jaagt hij weg,

en koningen pakt hij hun macht af.

Maar gewone mensen maakt hij belangrijk.

Arme mensen geeft hij veel,

maar rijke mensen krijgen niets.

God is zijn liefde voor Israël niet vergeten.

Daarom helpt hij zijn volk.

Dat had hij al beloofd aan onze voorouders,

Aan Abraham en aan iedereen die na hem kwam.

 

Maria, een gewoon meisje dat als vrouw zo’n krachtig lied zingt. Vol vertrouwen. Dat bemoedigt mij en moedigt mij ook aan.

 

Dit schilderij is een eerbetoon aan Maria.

Een eerbetoon aan alle moeders.

Een eerbetoon aan gewone meisjes die vrouw worden.

Ik schilder Maria in een glanzende nachtelijke omgeving. Symbool voor zachte intimiteit. De nacht van de magische ster, de nacht van hemels licht en engelen zang, de nacht van geboorte.

“Toen het kind werd geboren wikkelde Maria het in een doek.” Ze legt het te slapen. Voedt en verzorgt hem. Zijn dat niet de werken van barmhartigheid?

Ik weef een kleed voor de kleine Jezus figuur en schilder dat mee in het schilderij. Terwijl ik daarmee bezig ben denk ik aan het aan een stuk geweven kleed van Jezus waarover gedobbeld wordt. Dat weet Maria nu nog niet. Dat ze daar zal staan bij het kruis. Hoe verweven is leven en dood.

Maria heeft het kind in haar handen. Ze koestert het.

Ze neemt haar ruimte in op het schilderij. Rustig en krachtig.

Zie haar.

 

Ludie Gootjes-Klamer

Woont in Zwolle en is naast beeldend kunstenaar Master of Education in Arts.

 

 

 

 

 

schilderij:'Schrik" Ludie Gootjes-Klamer

In Florence zag ik in een kerk de schildering van Massaccio over de uitdrijving van Adam en Eva uit het paradijs. Dit schilderij bleef maar in mijn hoofd zitten. Die zichtbare schrik van Adamen Eva. Wat hebben ze gedaan! Ik voel hun schuldgevoel en schaamte. Die schrik zit ook in mij. Het is ook mijn schaduwkant. Daarom schilderde ik dit schilderij. Eerst "borduurde" ik lijnen op het doek. Daarna boetseerde ik de draden vast met acrylverf. Zo ontstaat reliëf in het werk. Afmetingen: 70x90 cm.  2014 

Hanna van Doormun

 

 

 

Hanna van Doornum is in 2004 afgestudeerd aan de kunstacademie in Kampen met tekeningen en schilderijen. Sindsdien is ze werkzaam als zelfstandig beeldende kunstenaar en exposeert ze regelmatig. Ze woont en werkt in Utrecht.

 

Hanna probeert in haar werk het schone van zowel het figuratieve als het abstracte vast te leggen. Haar werken zijn zodoende een mengelmoes van deze twee stijlen.

Binnen een schilderij is ze graag met lijnen bezig op zoek naar de verhouding tussen vlak en lijn en ruimte. Van lijnen maakt ze een soort tekening met verf die op of onder het schilderij ontstaat of de verschillende onderdelen met elkaar verbindt.

 

Momenteel is ze bezig met een serie over Bijbelse dieren. De namen ontleent ze uit de bijbel, het uiterlijk verzint ze zelf, zoals zij denkt dat het was. Uit deze serie zijn twee werken te zien op deze expositie.

 

Voor meer informatie over Hanna’s werk, kijk op: www.hannavandoornum.nl

Jan Pieter Gootjes

Jan Pieter Gootjes                                                                                     www.janpietergootjes.nl

Jakobsladder

Jakob droomt in Betel met zijn hoofd op een steen. Hij ziet de hemel opengaan. Engelen lopen vanuit de hemel via een ladder naar beneden en klimmen vanaf de aarde weer omhoog. Jakob ontdekt dat er altijd al engelen om hem heen waren. En nu ook zijn. Deze engelen gaan met hem mee op zijn reis. Het grootste wonder is dat vervolgens God zelf afdaalt, naast Jakob gaat staan en hem Zijn belofte geeft. Om stil van te worden.
De ladder staat op de steen. De steen waarop Jakob om te slapen zijn hoofd legt. De steen van overgave.

Maar Jakobsladders zijn voor Gootjes veel meer dan het verhaal uit genesis 28. “het gaat niet alleen om de verbinding tussen God en mensen. Voor mij leggen Jacobsladders verbindingen tussen de generaties voor mij, met mijn ouders en grootouders. Als je goed kijkt bestaan de ladders die ik maak uit een soort figuurtjes, poppetjes, die op elkaars schouders staan. Het zijn generaties, ze komen in verbinding met elkaar verder en uiteindelijk zijn ze diep verbonden met het ontstaan van het leven.

Ook kun je ernaar kijken als vele kruisen die op en naast elkaar staan.

Jan Pieter zag de ladder bijna letterlijk als beeld ontstaan aan het sterfbed van zijn moeder. De behoefte om daarna deze ladder te verbeelden in allerlei materialen en verschillende vormen bleek erg groot.

Elk jaar schildert Jan Pieter een collectie aquarellen. Thema’s die afgelopen jaren langskwamen zijn Psalm 8 ( aanschouw ik de hemel, het werk van Uw handen, wat is de mens...)  Psalm 121 ( De schaduw aan mijn rechterhand), De Drie Gratien, Psalm 25 (De weg is wijzer....) Jakobsladder.

Het thema  Jakobsladder houd me nog steeds bezig. Inmiddels is het een project geworden waarin het thema in veel variaties is uitgewerkt. Van sieraden tot grote ruimtelijke beelden in cortenstaal,  RVS, eikenhout en verchroomd staal.

Motivatie en inspiratie

Het is mijn innerlijke drang om te schilderen en ruimtelijk werk te maken.Vanuit mijn gevoel en emotie zijn er thema’s die me bezig houden en waar ik vorm aan wil geven. Het is een soort moeten. Daarnaast ervaar ik het als een geschenk, als een gave om vorm te geven aan de beelden van mijn ziel. Inspiratie haal ik uit ontmoetingen. Ontmoetingen in de natuur. Ontmoetingen met mijn medemens. Gebeurtenissen en beelden uit de bijbel.